من

من کردم تا 7 سالگیم مطلقا فارسی رو متوجه نمی شدم ،تازه 9 سالم شد که می تونستم فارسی دست و پا شکسته حرف بزنم!
من کردم،به صورت سیستماتیک هویتم خیلی جاها نادیده گرفته میشه!
من کردم،اما مطمئن نیستم که خواهرزاده ها و برادرزاده هام زبان مادریشون را حتی متوجه بشن!
من کردم! تمام میراث جادویی موسیقی سرزمینم شاید در آینده نزدیک به خاطره ها بپیونده!
من کردم! هنوزم هر جا که میگم کردم با یک قضاوت پیشینی مواجه میشم!
من کردم! در حلبچه شیمیایی شدم. در دیاربکر سر برادرم رو قانون برید و در قارنا قتل عام شدم.
من کردم! اما نمی تونم خودم رو بدون کلیدر تجسم کنم! برام محاله بوف کور رو نخونده باشم.غیر قابل تصوره که کاشفان فروتن شوکران رو نشنوم.بدون شهرام ناظری و آتش در نیستانش یه چیزی در زندگیم کمه! کیوسک رو نشناسم ابی رو نشناسم.ترجمه های دریابندری و محمد قاضی رو ندیده باشم.چنین گفت زرتشت آشوری اسمش هم به گوشم نخورده باشه.اخلاق الاشراف عبید رو نخونده باشم.آرامش حافظیه رو ندونم که چیه! کابوسه واسم!
من ایرانی ام! هم درد اونی که خیابان آزادی مغزش پخش خیابون شد!
من کردم و شاهنمامه ی کردیم رو دوست دارم،هنوزم هوره و گورانی چیزی کم از صدای تام ویتس نداره واسم.من همه ی اینا رو باهم می خوام.
من کردم! عاشق متالیکا و پینک فلوید و کلاپتن! عاشق نیچه و لکان و دریدا و ژیژک حتی!
عاشق وودی آلن! استنلی کوبریک و میموناش! عاشق اون پسر استرالیایی که از خود گذشت برای برادرش! عاشق اکبر امینی! عاشق ریچارد فینمن وقتی رقص سامبا میره! عاشق لورکای شرمنده ی ماه! من همه ی اینا رو باهم می خوام!
من فرزند ناخلف نگهداشته شده ی این عصرم!

پی نوشت: این پست در اصل کامنتی بود برای اینجا