حکیم نابه هنگام (یا اندر ستایش دشمن خوب)

انتظار داشت که به خاطر روشنگری هاش توی این شهر پرت مرزی گروهی دوستش داشته باشن و گروهی هم باهاش دشمن بشن.اما تنها چیزی که نصیبش شد دلسوزی بود:...آخی! طفلی..دیوونه شده...